Han

‘Sinds september 2024 werk ik bij Ambulancezorg Groningen als professional in opleiding (PIO). Ik ben nu zo’n vier à vijf maanden bezig en over de helft van mijn opleiding. Ik ben ooit begonnen als ICT'er maar miste een sociaal aspect en het teamwork. Samen ergens de schouders onder zetten, dat is waar ik van hou. Het werken in de zorg zit in de familie, dus voor mij was de stap om HBO-verpleegkunde te gaan doen een hele logische. Tijdens mijn opleiding HBO-verpleegkunde, inmiddels meer dan twaalf jaar geleden, maakte ik voor het eerst kennis met de ambulancezorg. De combinatie van actie en rust, de diversiteit en het speurwerk om te achterhalen wat er precies aan de hand is, vind ik ontzettend interessant. Voordat ik bij de Ambulancezorg Groningen terecht kwam, werkte ik tien jaar bij het UMCG, waarvan zes met veel plezier op de hartbewaking. Maar ik wilde graag meer uitdaging en afwisseling en het werken op de ambulance trok nog altijd aan mij. Toen de kans zich voordeed, heb ik gesolliciteerd en ben ik aangenomen. Met deze ziekenhuiservaring en verse leergierigheid begon ik aan dit nieuwe avontuur.’ 

Je vaart al op je eigen kennis

‘Het PIO-traject is geen standaardopleiding, maar een traject voor professionals met een werkgeschiedenis in hoog complexe en acute zorg. Onze kennis en ervaring moeten in de context van de eerstelijns ambulancezorg worden geplaatst. Het is geen volledig nieuwe manier van denken, maar eerder het toepassen van bestaande kennis in een nieuwe setting. Op de hartbewaking kreeg ik patiënten die al waren gediagnosticeerd. Op de ambulance is dat anders: je krijgt een melding en moet zelf uitzoeken wat er aan de hand is. Dat omdenken en speuren spreekt me enorm aan. Het is een heel gelijkwaardig traject, waarin je steeds leert door te doen. In de ambulancezorg werk ik in een klein team, met een chauffeur en een werkbegeleider, en heb ik te maken met veel verschillende mensen en ketenpartners. Dat sociale aspect van werken als ambulanceverpleegkundige past heel goed bij mij.’

Van een bouwterrein naar een stripclub

‘Het mooiste aan dit vak is de afwisseling. Niet alleen in het contact met patiënten, maar ook in de locaties waar je terechtkomt. De ene keer sta je op een bouwterrein, de andere keer sta je midden op straat of in een stripclub. Je stapt letterlijk in de wereld van een ander. In dat vluchtige contact dat je dan hebt, moet jij professioneel blijven. Kalm en zelfverzekerd overkomen, zodat mensen voelen: ik krijg de hulp die ik nodig heb. Dat is soms best nog een uitdaging.’

‘Sommige situaties zijn compleet nieuw voor mij. Traumatologie en intoxicaties waren bijvoorbeeld onbekend terrein. Dat is wennen, maar ook ontzettend leerzaam. Dankzij de goede scholing en de ervaring van collega’s leer ik elke dag bij. Het is ook ontzettend fijn dat mijn collega’s altijd bereid zijn om hun verhalen met mij te delen. Daar leer ik minstens zoveel van, als in daadwerkelijke zorgsituaties. De dynamiek van dit vak maakt dat ik elke dag met een grote grijns naar mijn werk ga.’

Leren en werken tegelijk

‘De combinatie van werken en studeren bevalt me goed. Gelukkig leer ik vrij makkelijk, wat met kleine kinderen thuis een voordeel is. Ook heb ik tussen de meldingen soms tijd om met mijn studie bezig te zijn. In deze opleidingsvorm krijg je een aantal weken voorbereidingstijd. Daarin bestudeer je de lesstof en protocollen en begin je vervolgens met lesdagen en toetsen. Daarna volgen praktijkoefeningen, vaak met lotusslachtoffers: professionele acteurs die realistische ziektebeelden en verwondingen uitbeelden. Dit directe toepassen van de theorie zorgt ervoor dat ik steeds beter voorbereid ben in de praktijk.’

Een hartslag van 200

‘De combinatie van studie en werken wordt ook steeds makkelijker. In het begin kostten de diensten veel energie door de nieuwigheid. Nu, na een paar maanden, gaat mijn hartslag niet meer naar 200 zodra de portofoon afgaat. Ik kan tijdens mijn diensten beter ontspannen en ga met meer rust de casuïstiek in. Het traumatologie-blok vond ik pittig, omdat het verder van mijn eerdere ervaring op de hartbewaking ligt. Auto-ongelukken, schotwonden en brandwonden: het was allemaal nieuw voor mij. Maar ik heb meteen in mijn eerste weekend al een inzet gehad met het Mobiel Medisch Team (MMT) voor een kind dat van hoogte was gevallen. Dat was spannend, maar ik kon professioneel blijven. Je leert ook snel dat wat er in eerste instantie vreselijk uitziet slechts een sleutelbeenbreuk kan zijn en dat iets wat eerst onschuldig oogt op een reanimatie kan uitlopen. Ook als ik niet meteen alle antwoorden heb, weet ik dat ik kan vertrouwen op mijn vaardigheden, methodiek en team.’

Mijn droombaan gevonden

‘Voor iedereen die overweegt om dit traject te volgen: vooral doen! Dit werk biedt afwisseling, uitdaging, contrasten tussen rust en actie en zingeving. Dat maakt het geweldig. Na mijn opleiding hoop ik op een punt te staan waarop ik, net als bij het halen van je rijbewijs, veilige kilometers kan gaan maken. De echte ervaring doe je pas op als je zelfstandig aan de slag gaat. Sommige inzetten voelen al heel vertrouwd, terwijl andere situaties me nog uitdagen. Gelukkig weet ik dat ik altijd kan terugvallen op mijn werkbegeleider en methodiek. Bij Ambulancezorg Groningen voel ik me op mijn plek. De organisatie groeit snel, wat soms uitdagingen met zich meebrengt, maar ik voel me gehoord en gesteund. De samenwerking met collega’s en de gesprekken aan de koffietafel zijn ontzettend leerzaam en waardevol. Daar haal ik veel uit. Ik heb mijn droombaan gevonden en zou niets anders willen!’