Carpe diem

Het was een dag net als andere dagen, maar soms maken bepaalde casussen meer indruk en daar gaat deze blog over. We krijgen de melding om naar een verpleeghuis te gaan en daar een patiënt op te halen voor de SEH. In eerste instantie denk je aan een ouder iemand, maar niets is minder waar. We gaan een jongere vrouw ophalen: Vera, 41 jaar. Ze moet naar de SEH voor het wisselen van een duodenumsonde, deze is ‘gesneuveld’ en moet weer opnieuw worden ingebracht. Bij binnenkomst op de kamer van Vera, zie ik een jonge vrouw in bed liggen. Ze heeft een CVA gehad en daarnaast een hersenstaminfarct, waar ze weinig tot niets meer kan. Haar partner is bij haar, haar grote steun en toeverlaat, blijkt al snel.

Ik stel mij voor en Vera kan nog een beetje praten; het gaat moeizaam maar ik begrijp wat ze wil zeggen, haar partner vult haar aan. Vera is erg misselijk en braakt veel. Ik vraag aan de verpleging hoelang dat al zo is en dit speelt al vanaf de avond ervoor. Ze krijgt normaal zofran via de sonde maar omdat de sonde eruit ligt, kan dat niet meer. Ik overleg met mijn collega en ik vind dat Vera eerst iets moet krijgen tegen de misselijkheid voor we gaan vervoeren. Via de meldkamer komen de collega’s van de ALS en zij geven Vera een infuusnaald en zo krijgt ze zofran. Tijdens de rit zakt de misselijkheid gelukkig. Vera is opgelucht en dankbaar. Ze begint te huilen en geeft aan: “hier ben ik toch veel te jong voor”. Ik weet niet zo goed wat moet zeggen, maar ik zeg dat dat zeker zo is. We brengen Vera op de SEH, ik draag over en wens haar alle  sterkte, niet wetende dat we elkaar nog vaker zouden treffen.

Een paar weken daarna vervoer ik Vera wederom. Nu gaat ze voor een gesprek met haar behandelend arts,. De partner van Vera vertelt dat er iets verbetering is, maar het is minimaal. Onderweg is Vera gespannen. Ze is erg benieuwd wat de arts voor nieuws heeft en wat de kansen op revalidatie zijn. Het is die dag niet heel druk, dus mogen we wachten zodat we Vera en haar partner weer terug kunnen brengen. Als Vera klaar is en we weer teruggaan is ze stil en erg moe, ook wat emotioneel en ze valt in slaap. Ik praat met haar partner en die geeft aan dat er nog weinig hoop is voor verdere revalidatie. Dat doet heel veel pijn bij beiden, het is ook zo oneerlijk, en dan ben je nog zo jong. Haar leeftijd scheelt niet veel met mijn eigen leeftijd en het maakt je bewust dat het leven zomaar in een flits kan veranderen.

Wie weet tot een volgende keer

Terug in het verpleeghuis is Vera nog steeds stil, ze bedankt mij bij het weggaan en we zeggen: “wie weet tot een volgende keer”. Onlangs dacht ik nog aan haar, hoe zou het met haar zijn? Ik was tussendoor al een keer langs gelopen, toen ik in het verpleeghuis was. Je bouwt een bepaalde band op met patiënten als je ze vaker ziet. De dag na mijn gedachte, nadat wij ons hadden afgemeld, krijgen we een nieuwe rit. Het is Vera, na maanden in het verpleeghuis te hebben gelegen, gaat ze naar huis. Ze heeft het besluit genomen om euthanasie toe te passen. Ik kijk naar mijn collega en vertel hem in het kort over Vera, we zijn beiden even stil. Tevens met respect, want dit besluit neem je niet zo maar. Vera en haar partner zitten op de kamer en ze zijn blij dat ik er ben. We hoeven niet veel te zeggen, het is goed zo, maar ook heel moeilijk voor hun beiden.

Mijn collega en ik begeleiden hun naar huis, ook met het besef dat het haar laatste rit is. Onderweg hebben we nog humor en praten we wat over de dagelijkse dingen. Vera geeft zelf aan dat het zo niet meer gaat, zo wil ze niet meer leven. Bij hun huis aangekomen, brengen we haar in de slaapkamer waar haar bed staat. Alle benodigdheden zijn aanwezig. We nemen afscheid, tja wat zeg je op zo’n moment, wij zijn ook maar een mens. Ik zeg: “ik wens je heel veel sterkte en geniet van de momenten samen”. Vera kijkt nog even naar ons en knikt. Naast de partner zijn er ook nog kinderen en dat maakt het ook triest.

In de ambulance kijken mijn collega en ik elkaar even aan, dit komt wel even binnen. Iemand nog zo jong, middenin het leven, is er binnenkort niet meer. Er wordt niet gevraagd naar eerlijkheid maar deze ritten laten je wel beseffen dat iedere dag er een is!

Carpe diem!

Margreet
Verpleegkundige laag- en middencomplexe Ambulancezorg